|
ΣΕΡΑΛΟΚΗΣ
Πόσο ανύποπτα περνάμε μέσα απ'αυτόν τον κόσμο
Πόσο ραγδαία, γρήγορα, επίπονα, κενά
Αυτός ο κόσμος μας τα παίρνει όλα
Του παίρνουμε κι εμείς αντίστοιχα πολλά
Τα ονόματά μας θάβονται και πάνε
Μένουνε τα παιδιά μας ή ούτε κάν αυτά
Από τα έργα μας τα περισσότερα περνάνε
Χάνονται, εξαφανίζονται και κρύβονται βαθιά
Αυτός ο κόσμος μας γεννάει και μας γερνάει
Προίκα μας δίνει τη ζωή και μας την παίρνει
Αυτός ο κόσμος μας τραβολογάει και μας σέρνει
Το δώρο που μας κάνει πάλι εκείνος το κρατάει
Θεσ/νίκη, 8.2.85
|
ΞΑΝΑ Η ΒΕΝΕΤΙΑ
Αντίο καλή μου Βενετία
Ποιός ξέρει τώρα πότε θα σε ξαναδώ
Στον ύπνο μου ίσως, σ'ένα όνειρό μου
Θά'ρθεις ανύποπτα να με γεμίσεις
Θά'ρθεις ξανά για να με διεκδικήσεις
Όταν θά'χει τελειώσει το ταξίδι
Και στη μονότονη ζωή θά'χω γυρίσει
Θά'ρθεις με τον γνωστό συναισθηματικό σου τρόπο
Πάλι για να με κατακτήσεις
Φαντάζομαι πως θα ξαναγυρίσω Βενετία
Ει μη τι άλλον, στίχους για να γράψω
Και να μετρήσω της καρδιάς σου τους παλμούς
Ή τους δικούς μου κραδασμούς να καταγράψω
Βενετία, 15.4.85
|