Διπλό διδακτικό δίσεκτο

 

Το διπλό δίσεκτο 2020 ήταν μια χρονιά που θα μας μείνει αξέχαστη με την κακή έννοια. Κάποιοι έχασαν την υγεία τους, άλλοι την ζωή τους, άλλοι τους συγγενείς τους, αρκετοί τη δουλειά τους και όλοι χάσαμε την ελευθερία μας. Ελευθερία μετακινήσεων, ελευθερία συναντήσεων, ελευθερία επιλογών. Την χρονιά αυτή εγώ προσωπικά έζησα πολλές και πρωτόγνωρες αναταράξεις στην δική μου ζωή, συναισθηματική και επαγγελματική, σε συνδυασμό με αυτό που ζούσαμε όλοι μαζί σαν κοινωνία σε παγκόσμια κλίμακα.

Η χρονιά που φεύγει ήταν ιδιαιτέρως διδακτική. Στο πρώτο λοκντάουν ήθελα πολύ να κλειστώ στο σπίτι και να διαβάζω βιβλία όπως όλοι οι υπόλοιποι αλλά ήμουν αναγκασμένη να πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά. Το άγχος και ο φόβος με συνόδευαν διαρκώς και αναρωτιόμουν αν άξιζε τον κόπο. Έμαθα να σκέφτομαι και να συμπεριφέρομαι σαν ρομπότ. Εφ'όσον πρέπει, θα το κάνω. Στο δεύτερο λοκντάουν γνώρισα επιτέλους κι εγώ την κατ'οίκον εργασία και ξεχώρισα τα καλά και τα άσχημά της.

Στην διάρκεια της πρώτης κορωνοχρονιάς όλα γίνονταν πολύ αργά, όχι στους χρόνους που είχαμε συνηθίσει. Έπρεπε να περιμένουμε πολύ μέχρι ν'ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία και όταν άνοιξαν μας φάνηκε σαν να έγινε ένα μικρό θαύμα, έπρεπε να περιμένουμε μέχρι να πιούμε τον πρώτο μας καφέ έξω και ούτω καθ'εξής. Ο χρόνος απέκτησε μια πολύ διαφορετική διάσταση καθώς πάψαμε να είμαστε κυρίαρχοι του προγραμματισμού της ζωής μας.

Μάθαμε να χρησιμοποιούμε τους αγκώνες μας και τους καρπούς μας για ν'ανοίγουμε τις πόρτες προτού πλύνουμε πολύ σχολαστικά τα χέρια μας όταν ερχόμασταν απ'έξω. Μάθαμε να πηγαίνουμε βόλτες χωρίς σκοπό, να αντιμετωπίζουμε τη μοναξιά και να εκτιμούμε όσα είχαμε στο παρελθόν. 

Αυτό που περισσότερο μου μένει ως συμπέρασμα της διδακτικής χρονιάς, είναι ότι υπάρχουν στον κόσμο πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ταξίδια αναψυχής όποτε θέλουν ή να κανονίζουν προγράμματα, συναυλίες, φαγητά σε εστιατόρια που τους αρέσουν διότι απλούστατα ζουν υπό συνθήκες φτώχιας ή έλλειψης ελευθερίας. Οι σχετικά καλομαθημένοι δυτικοί πήραμε μια γεύση του τι σημαίνει να μην ορίζεις το παρόν ή το μέλλον σου.

Ένα άλλο μάθημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μέσα στην πανδημία οι γκρινιάρηδες παρέμειναν γκρινιάρηδες και οι αισιόδοξοι παρέμειναν αισιόδοξοι.

Τέλος ήρθαμε ενώπιον ηθικών διλημμάτων. Η περίφημη ατομική ευθύνη, η πιο πολύτιμη έννοια που αποκομίσαμε από αυτή τη χρονιά, μας υπέδειξε να κάνουμε πίσω, να στερηθούμε κάποιες απολαύσεις, προκειμένου να προστατεύσουμε τους δικούς μας ή ακόμα και να συγκρουστούμε με κάποιους φίλους που δεν ήθελαν να τηρήσουν τα μέτρα ασφαλείας.

Αποχαιρετώ το διπλό δίσεκτο έτος με ανακούφιση και με την ελπίδα ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναζήσω κάτι παρόμοιο. Τα διδάγματά του, όμως, τα κρατάω.