Παραμύθι χωρίς όνομα - Π.Σ. Δέλτα

Κολυμπάω σε μια θάλασσα από βιβλία όλη μου τη ζωή. Κάποια βιβλία είναι αγριεμένα κύματα που με ραπίζουν στο πρόσωπο και με κάνουν να σκεφτώ τα πιο σοβαρά προβλήματα της ύπαρξης. Άλλα είναι ευχάριστα και μου επιτρέπουν να απολαμβάνω τις χαρές της κολύμβησης. Κι άλλα είναι λιμάνια, στα οποία επιστρέφω για να αγκυροβολήσω ξανά και ξανά, να τα παρατηρήσω, να τα μελετήσω με την ησυχία μου.

Ένα τέτοιο λιμάνι είναι το Παραμύθι χωρίς όνομα της Π.Σ.Δέλτα.

Παραμύθι; Δεν θα το έλεγα. Παιδικό ανάγνωσμα; Ούτε. Έχει μεν βασιλιάδες και πρίγκιπες και παλάτια αλλά είναι εκφυλισμένοι και ξεπεσμένοι, αδύναμοι και κακομοίρηδες. Έχουν και παράξενα ονόματα που τους ταιριάζουν γάντι. Δεν χρειάζεται να αφήσεις την φαντασία σου να δουλέψει πολύ. Έχει φροντίσει η συγγραφέας να τους βαφτίσει καταλλήλως. Ο βασιλιάς της χώρας των Μοιρολάτρων λέγεται Αστόχαστος, η γυναίκα του είναι η βασίλισσα Παλάβω και οι κόρες τους είναι η Ζήλιω και η Πικρόχολη που όλη μέρα καυγαδίζουν μεταξύ τους. Το βασίλειο πάει απ'το κακό στο χειρότερο, ο στρατός έχει διαλυθεί και οι γείτονες βασιλείς, βλέποντας αυτή την κατάσταση, ετοιμάζονται να επιτεθούν. Ο βασιλιάς, μέσα στην παραζάλη του, δεν έχει συναίσθηση του τι ακριβώς συμβαίνει, ξεπουλάει τα πάντα για να μπορεί να γεμίσει την κοιλιά του και στέλνει αποστολές ζητιανιάς στα γειτονικά βασίλεια.

"Και σφυρίζοντας ανάμεσα στις πέτρες και τους βράχους, ο άνεμος μοιρολογούσε το ρήμαγμα του τόπου".

Όλα μοιάζουν χαμένα, λοιπόν.  Και πώς να μην είναι χαμένα όταν στο Παλάτι κάνει κουμάντο ο αρχικαγκελάριος ονόματι Πανουργάκος; Αυτός, με το πρόσχημα ότι δουλεύει για τον βασιλιά και τον λαό του, στην πραγματικότητα δρα με πανουργία μόνο για τα δικά του συμφέροντα.

Ευτυχώς η βασιλική οικογένεια περιλαμβάνει δυο ακόμα μέλη. Το Βασιλόπουλο, το μόνο αγόρι, διάδοχο του θρόνου, και μια ακόμα κόρη, την Ειρηνούλα που όπως δηλώνει το όνομά της είναι φύση ειρηνική. Τα δυο παιδιά νοιώθουν να πνίγονται μέσα σ'αυτή την οικογένεια και αποφασίζουν να αφήσουν για λίγο το παλάτι και να περιπλανηθούν στο βασίλειο. Έτσι θα γνωρίσουν την πραγματική εικόνα που είναι χειρότερη απ'όσο την φαντάζονταν αλλά θα έρθουν σ'επαφή και με δυο γυναίκες, την Κυρά-Φρόνηση και την κόρη της Γνώση που θα γίνουν βοηθοί και οδηγοί τους στην πορεία για βελτίωση της κατάστασης.

Το βιβλίο είναι η πιο τέλεια και ακριβής αλληγορία για την Ελλάδα. Γι'αυτή την χώρα της αδιαφορίας, την οποία εκμεταλλεύονται και δεν σέβονται οι πολίτες και οι πολιτικοί της. Που την ληστεύουν και την αφήνουν να διαλυθεί, αδιαφορώντας για το παρόν και το μέλλον της προκειμένου να εξυπηρετήσουν στιγμιαία μικροσυμφέροντά τους. Το βιβλίο είναι γεμάτο χιούμορ πικρό ("στρατός και στόλος παρών" - όποιος το έχει διαβάσει θυμάται σίγουρα την σκηνή), γίνεται κάποια στιγμή και θρίλερ με πρωταγωνιστές τον Πανουργάκο, τον Λαγόκαρδο και τον τζουτζέ.

Το βιβλίο έχει στιγμές αξέχαστες που μένουν έντονα χαραγμένα στη μνήμη, όπως την στιγμή που αποκαλύπτεται το δώρο του θείου βασιλιά, τόσο ταπεινωτικό και έντονα συμβολικό, έναυσμα ουσιαστικά για να δράσει επιτέλους το βασιλόπουλο.

"Ας βγει το βασιλόπουλο κι όλοι μας να τον ακολουθήσομε."

Βρίσκω ότι το Παραμύθι χωρίς όνομα είναι πολιτικό ανάγνωσμα, εγχειρίδιο σωστής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης για καθέναν που θα ήθελε κάτι να μάθει. Μέσα σ'ένα τόσο μικρό, απλό βιβλιαράκι, υπάρχουν όλα τα βήματα για την οργάνωση του κράτους. Η διπλωματία, η συγκρότηση των ενόπλων δυνάμεων, η εργασία, η μόρφωση, η κοινωνική πρόνοια. 

Το βιβλίο απηχεί τον ένθερμο, καλώς εννοούμενο πατριωτισμό της Π.Σ.Δέλτα, τον οποίο αρκετοί στη συνέχεια προσπάθησαν να αμαυρώσουν. Ας θυμηθούμε ότι η συγγραφέας, μια γυναίκα που ενδιαφερόταν πολύ για την πολιτική, έζησε από κοντά την Μικρασιατική Καταστροφή, τον Μακεδονικό αγώνα και ότι αυτοκτόνησε την ημέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα.

Υπάρχουν στις σελίδες του Παραμυθιού χωρίς όνομα προτροπές και διδάγματα που στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, του καταναλωτισμού και της ευημερίας, ακούγονται ίσως  ξεπερασμένα.

"Η αυτοθυσία!", μουρμούρισε, "τ'άκουσες Ειρηνούλα; Χρειάζεται, λέγει, ηρωική αυτοθυσία, και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ήρωες...Θυμάσαι τα λόγια της Γνώσης, πως δουλεύοντας για το γενικό καλό ωφελούμε τον εαυτό μας στο τέλος; Φοβούμαι πως στον τόπο μας κανένας δεν το έμαθε αυτόˑ ο καθένας μας γυρεύει μόνο το δικό του το συμφέρον, ή τουλάχιστον τη δική του ησυχία..."

Όμως, το βιβλίο δεν είναι ξεπερασμένο. Τα χαρακτηριστικά του Έλληνα ξεπροβάλλουν απαράλλακτα, όπως τα βλέπουμε και σήμερα ακόμα.

Μέσα στη θάλασσα από βιβλία που υπάρχουν γύρω μας, το Παραμύθι χωρίς όνομα παραμένει ένας φάρος που από μακριά μας υπενθυμίζει να πάρουμε τον δρόμο της λογικής και της σύνεσης (της Φρόνησης και της Γνώσης...) Μας υπενθυμίζει τις αξίες που υπάρχουν ή που θα έπρεπε να υπάρχουν μέσα μας. Και το Βασιλόπουλο, ο Συνετός, που ξυπνάει από τον λήθαργο και σιγά σιγά συνειδητοποιεί τι πρέπει να κάνει, είναι ένας από τους πιο όμορφους ήρωες που δημιούργησε η πέννα της Π.Σ.Δέλτα.

Αύγουστος 2020