|
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΒΕΛΑΣΚΟΥΕΘ
Ματωμένη γραμμή στα στήθια του
Μαλλιά βρεγμένα ριγμένα μπρος
Παραίτηση και κούραση
Σε πρόσωπο σκυμμένο
Σώμα ωχρό και σώμα κουρασμένο
Μαύρο φόντο σταθερό, απειλητικό
Ή ήσυχο κι ακίνητο τυλίγει
Έναν Ιησού Χριστό
Που πια δεν έχει τίποτα να άρει
Έναν Χριστό που είναι νεκρός, παραδομένος
Πού'χει ξεχάσει πια τις αμαρτίες του κόσμου
Μες στο μουσείο του Πράδο, στη Μαδρίτη
Κέα, 18.4.82
|
ΣΤΟΝ ΟΥΓΟ ΦΩΣΚΟΛΟ
Αγαπημένε φίλε μου
Μισέ συμπατριώτη μου
Κυνηγημένε απ'όλους
Κι αεί ερωτευμένε
Τόσα πολλά ήθελα πάντα να σου πω
Αλλά ποτέ δεν ήξερα πού να σε βρω
Πως μέρα με τη μέρα πιο πολύ σε αγαπώ
Κι ο έρωτάς μου αυτός
Μες στις Ωδές σου πνίγεται και χάνεται
Στον ήχο των Σονέττων σου.
Τι κρίμα να πεθαίνουν οι σπουδαίοι
Και να πεθαίνουν πικραμένοι
Με τη στοργή μιας κόρης μόνο
Και με τον έρωτα του πνεύματος σου γράφω
Άραγε βρήκε την ειρήνη
Αυτό το παθιασμένο, εξόριστό σου σώμα
Ή τυραννιέται ακόμα
Ο ανικανοποίητος Οδυσσέας του μυαλού σου;
Θεσ/νίκη, 5.6.82
|